روز ۵۱۴: تناقض های بعد زمان

- روزهای جا افتادن در محیط جدید کم کم دارد به ثمر می نشیند. دیروز با یکی از بچه های شرکت تهران صحبت می کردیم و متعجب بودم از اینکه «چرا هنوز فلان پروژه تمام نشده؟» و در واقع داشتم از پروژه ای صحبت می کردم که زمان رفتن من، یک گانت چارت ۱ سال و نیمه برایش تنظیم کرده بودیم، در حالیکه هنوز ۳ ماه هم از آمدنم نمی گذرد. نکته ی جالب اینجاست که زمان اصلا برای من دیر نمی گذرد، البته در اشل روز و ماه... وگرنه که ساعت های یک روز را به جان کندن سپری می کنیم. زمان اینجا شکل عجیبی به خودش گرفته! از طرفی فکر می کنم سالهاست که آمده ام، از طرف دیگر اصلا خسته ی آمدن نیستم، و به عبارتی انگار همین دیروز کارم را شروع کردم. روزها به سرعت می گذرند ولی ۱۰ ساعت طول می کشد تا عقربه ی دقیقه شمار یک دور کامل بزند. زمان پرداخت حقوق به سرعت می رسد، ولی هرچقدر صبر می کنم هزینه ی اینترنت از حسابم کم نمی شود، و من شک می کنم نکند سرویسمان قطع شده باشد. چند روز پیش پدر توصیه ی خواندن این مقاله را کرد. طبق این توضیحات، فکر می کنم ساعت بیولوژیکی بدنم بدجور آب و روغن قاطی کرده.

- گروه ما در انیستیتو ناپایداری ای دارد که باید کم کم از سر بگذرانیم. نفر قبلی من که حدود ۱ ماه زودتر رسیده بود با سوپروایزر به مشکل برخورده. البته تا اینجای کار او با همه به مشکل بر خورده است. یک بار هم کم کم داشت با هم دعوامان می شد که من بیخیال ماجرا شدم. اینکه چرا و چگونه اش مهم نیست، خلاصه که زیاد آدم کار گروهی نیست، و البته مشکلات دیگری هم انگار وجود دارد که من از آنها خبر ندارم. خلاصه که فعلا من یک نفره جلو می روم... بیشتر وقتم به مرور کردن دیتاست بیمارستان هاپکینز می گذرد و سورس کد ریسرچر های آنجا. نوشتن پروپوزال را شروع کرده ام و هفته ی بعد هم باید برویم TUM برای امضای برگه ی سوپروایزر دانشگاه. این هم یکی از ابعاد دیگر گسیختگی زمانی که هر وقت به جلو نگاه می کنم تنم از حجم کار می لرزد ولی همیشه زودتر از موعد کارها به سرانجام میرسد.

لینک تلگرام