روز ۵۲۵: باکت لیست

دقیقا چه وقت یادم رفت که هدف هامو، هرچقدر بزرگ و کوچیک، می تونم بیارم روی کاغذ همراه یه مربع چک لیست و اونوقت دنبالش بدوم تا همون مربع سرتق رو بالاخره یک روز تیک بزنم؟ خیلی وقت هست که صرفا راضی هستم به حرکت کردن، و سعی می کنم خودم رو منطبق با نقطه ای که خواسته و ناخواسته بهش می رسم نشون بدم. مثلا تظاهر کنم به اینکه من خیلی وقت بود می دونستم قراره به اینجا برسم، و چشمت رو باز کن ببین چقدر براش برنامه ریزی کردم. ولی راستش کار  و اپلای و مشابه اینا همه شون توی یک جرقه شروع شد که می تونست خیلی راحت اتفاق نیافته.

مثلا یادم میاد که نشسته بودم توی آزمایشگاه رباتیک دانشگاه و در و دیوار رو نگاه می کردم، بعد سر می زدم به پروفایل شبکه اجتماعی بچه های دبیرستان و می دیدم که چه شغل های دهن پر کنی رو صاحب شدن. بعد احساس بدی بهم دست داد و شروع کردم عین دیوونه ها به ۱۰۰ تا شرکت رزومه فرستادم. شرکتی که کارم رو شروع کردم هم رئیسش که دیگه الان رفیق شدیم با هم، زنگ زد، وقتی جلوی محل کار ماه بانو کنار پارک ساعی منتظر بودم، و می خواست یه وقت قرار تنظیم کنه. ازم پرسید: جاوا بلدی؟
- نه کار نکردم
- NLP کار کردی؟
- آره یک مقدار ( ان ال پی چیه؟)

- خب پس برای فلان روز منتظریم.

من هم رفته بودم اینترنت رو زیر و رو می کردم که NLP یعنی چی. ۲ سال گذشت و من با تمام موفقیت ها و شکست هامون داشتم یک تیم ۱۲ نفره تحلیل دیتا رو هدایت می کردم. یا همین اپلای... یک روز با ماه بانو نشسته بودیم چایی می خوردیم، روی همون مبل هایی که چوبش از پشت روکش مبل می رفت توی طحالمون، و من گفتم بریم خارج؟ ماه بانو هم گفت بریم. ما هم اومدیم.

ولی امروز تصمیم های جدیدی گرفتم... دوباره. صبح ۶ و نیم بیدار شدیم بریم اداره ی فلان جا برای گرفتن کارت اقامت، آگهی کرده بودن که ۱۶ مارس بخاطر انتخابات تعطیل هستیم. ماه هم دست از پا دراز تر برگشتیم به فکر اینکه تا آخر هفته که اقامت موقت مون منقضی می شه چه خاکی به سر بریزیم. در همین حین کلاس زبان ریموت و جلسه هامون رو برگزار کردیم. من هم کار هفته م رو به مدت ۲ ساعت یه تیک به سوپروایزر و بچه ها ارایه دادم. گیر کرده بودیم توی منطق جدول و decision tree که آموزش داده بودم، و پدرم در اومد تا همه شیرفهم شدن. نتیجه ش اینکه ۳ ساعتی افتادم روی تخت و خوابم برد. و حالا ساعت ۱۱ هست و من نه می تونم کاری رو شروع کنم نه خوابم میاد. ولی در همین حین تصمیم گرفتم یکی از کارهای مهم که همیشه عقب می انداختمش رو استارت بزنم و برای خودم هم هدف تعیین کنم.

همیشه دوست داشتم فعالیت های شبکه اجتماعیم توی زمینه ی کاریم رو گسترش بدم. مثلا لینکدینم آرتیکل داشته باشه، گیت هاب رو تمیز کنم و پروژه های مستقلم رو بذارم اونجا، و صد البته که بلاگ کاریم رو استارت بزنم. امشب زدم به سیم آخر و رفتم دستی به سر و روی اکانت توییتری که هنوز فقط توش خواننده م کشیدم. گیت هابم رو تمیز کردم، و بعدم تصمیم نهاییم رو گرفتم که قرار هست روی مدیوم کارم رو شروع کنم یا بلاگر. مشکلم با مدیوم بخاطر حق انتشار مطالبش بود که اون هم رفع شد، دستشون درد نکنه... حالا برای خودم هدف گذاشتم که تا ماه دیگه ۱ دونه آرتیکل تر و تمیز و بدرد بخور بنویسم، هر جایی که دستم میاد هم share کنمش. و هدف تا آخر سال ۲۰۲۰ هم، البته اگه زنده بمونیم با این اوضاع، اینه که بتونم جزو نویسنده های Towards Data Science بشم. شاید یه نکته مثبت هدف گذاری اینه که میتونی شکست رو هم تجربه کنی. شکست خیلی مهمه، غرور آدم رو جریحه دار می کنه. اگه غرورت جریحه دار نشه مثل شیربرنج میشینی یه گوشه و از زندگیت راضی هستی. رضایت از زندگی خیلی خطرناکه